Szanowni Państwo.

Wyrażam ogromne zadowolenie, że osiemdziesiąta rocznica, największej tragedii ludzkiej w historii Ostrowca Świętokrzyskiego, odbywa się tak uroczyście. Niemal przez całe moje życie, wydawało mi się, że nigdy do tego nie dojdzie. Odsłonięcie obelisku, na miejscu dawnej synagogi, dawało już, ku temu nadzieję.

Dziękuję w tym miejscu wszystkim osobom i instytucjom, które dzięki swojej tytanicznej pracy                       i uporowi, doprowadziły do dzisiejszych obchodów. Nie jestem w stanie wymienić wszystkich, ale chcę wspomnieć, według mnie, tych najważniejszych i z całego serca podziękować. To przede wszystkim Wojtek Mazan  i jego Stowarzyszenie Nie Z Tej Bajki oraz Monika Pastuszko. Wielkie uszanowanie dla Zastępcy Prezydenta Miasta Ostrowca Świętokrzyskiego Piotra Dasiosa, za osobiste zaangażowanie. Nic by się nie wydarzyło dzisiaj, gdyby jednak nie Avi Berenstein. Wielki ukłon dla Ciebie i Twojego taty Jacka Berensteina.

Mieszkałem od urodzenia w kamienicy przy ulicy Iłżeckiej 51 (dziś 49). Tam doświadczyłem pierwszych kontaktów ze światem, który odszedł bezpowrotnie. W czasie wojny było tam getto i ślady po zamieszkaniu ostrowiaków pochodzenia żydowskiego, były aż nadto widoczne. Dane mi było także przyjaźnić się z rodzeństwem - Wieśkiem, Mirkiem i Małgosią. Ich rodzice, jako dzieci uratowali się             z Zagłady i mieszkali przy tej samej ulicy. Bardzo często także spacerowałem i jeździłem na rowerze po parku, który powstał w miejscu Kirkutu, na który wówczas wszyscy mówili Kierkut. Ubolewam nad tym, że tak mało rozmawiałem na temat przedwojennej historii mojego ukochanego miasta z moim tatą Wincentym, który od 1924 roku uczył się tu zawodu szewskiego i kolegował z dużą grupą ostrowieckich rówieśników, Żydów. Mógłbym długo jeszcze pisać i mówić na ten temat.

Muszę jeszcze napisać o moim największym marzeniu. Myślę, że jest możliwe, aby obecne i kolejne pokolenia dzieci i młodzieży w Ostrowcu Świętokrzyskim, mogły uczyć się prawdziwej i pełnej historii naszego miasta, bez wykluczenia ludności żydowskiej. Wielki ukłon w tym momencie do władz miejskich i powiatowych.

Wyrażam nadzieję, że zdrowie pozwoli mi na udział w kolejnych obchodach rocznicowych, bo jestem pewien, że już zawsze będzie ta rocznica pamiętana, przez coraz większą liczbę naszych mieszkańców.

Łączę wyrazy szacunku dla wszystkich uczestników dzisiejszych obchodów.

Pozdrawiam

Zbigniew Chuchała                                                                     Wejherowo, 18. października 2022 r.